Giovedì, 6 Luglio 2000

Polska pielgrzymka narodowa
Msza Ñw. - homilia 

1. «Niech Ciebie, Boze wyslawiaja ludy, niech wszystkie narody oddaja Ci chwale» (Ps 67, 4). Z tego miejsca, od otwartej bramy rokuWielkiego Jubileuszu plynie to wolanie. I odpowiadaja na nie nie tylko poszczególne osoby, ale równiez cale ludy i narody. Przybywaja pielgrzymki narodowe z róznych stron Europy i swiata, aby tu, w sercu Kosciola, oddawac Bogu chwale i czesc. Dzisiaj gosci w Rzymie pielgrzymka z Polski.

Serdecznie witam Was wszystkich. Witam Ksiedza Prymasa, Ksiezy Kardynalów Franciszka i Henryka, Ksiezy Arcybiskupów i Biskupów, Kaplanów, Siostry zakonne i Wiernych z tylu parafii i wspólnot. Pozdrawiam przedstawicieli Wladz panstwowych i terytorialnych, na czele z Panem Prezydentem, Panem Premierem, Marszalkami Sejmu i Senatu. Niech obfitosc lask jubileuszowych stanie sie udzialem wszystkich pielgrzymów tu obecnych! Niech dostapia jej równiez Wasze rodziny i bliscy w kraju i na swiecie!

2. «Jezus Chrystus wczoraj i dzis, ten sam takze na wieki» (Hbr 13, 8). Z Nim pragniemy zwiazac nasza przyszlosc. Tylko On jest Brama i tylkoOn ma slowa zycia wiecznego. Taki jest najglebszy sens Wielkiego Jubileuszu: jest to czas powracania do korzeni wiary i równoczesnie wchodzenia w przyszlosc przez Brame, która jest Chrystus.W Nim bowiem, we wcielonym Synu Bozym, wypelnia sie odwieczna tajemnica wybrania czlowieka przez Boga - ta tajemnica, która dzisiaj odslania przed naszymi oczyma apostol Pawel, gdy pisze: «Niech bedzie blogoslawiony Bóg i Ojciec Pana Naszego Jezusa Chrystusa. On napelnil nas wszelkim blogoslawienstwem duchowym na wyzynach niebieskich w Chrystusie. W Nim bowiem wybral nas przed zalozeniem swiata, abysmy byli swieci i nieskalani przed Jego obliczem» (Ef 1, 3-4). Idac za mysla Apostola poznajemy, czym jest ten odwieczny plan Bozy w stosunku do czlowieka, którego uczynil na swój obraz i podobienstwo. Stwarzajac go w ten sposób, Bóg od poczatku upodobnil czlowieka do swojego Syna i z Nim go zwiazal. Jezeli w tym Roku Jubileuszowym wspominamy w szczególny sposób narodzenie Syna Bozego przed dwoma tysiacami lat, to wraz z tym najwiekszym wydarzeniem dziejów czlowieka, stajemy na progu tajemnicy, która ogarnia kazdego i wszystkich: Syn Bozy stal sie Czlowiekiem, abysmy w Nim i przez Niego stali sie przybranymi dziecmi Boga. Gdy bowiem «nadeszla pelnia czasu, zeslal Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupil tych, którzy podlegali Prawu, abysmy mogli otrzymac przybrane synostwo» (Ga 4, 4-5). Jezeli dzis pielgrzymujemy do swietej bramy Wielkiego Jubileuszu, to przede wszystkim po to, azeby dziekowac Bogu za wielka laske przybranego synostwa Bozego, które wraz z narodzeniem Chrystusa stalo sie udzialem czlowieka.

Te laske - jak pisze sw. Pawel - otrzymalismy od Boga, "abysmy byli swieci i nieskalani przed Jego obliczem" (Ef 1, 4) i "bysmy istnieli ku chwale Jego majestatu" (Ef 1, 12). Nie mozna osiagnac swietosci, nie mozna istniec dla chwaly Boga inaczej, jak tylko przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie. "W Nim mamy odkupienie przez Jego krew - odpuszczenie wystepków, wedlug bogactwa Jego laski" (Ef 1, 7). Dlatego w tym Roku Jubileuszowym w szczególny sposób Kosciól prowadzi nas droga pokuty i pojednania, abysmy zblizyli sie z ufnoscia do Chrystusa i zaczerpneli z niewyczerpanych ródel Jego milosierdzia. "On odpuszcza wszystkie nasze winy, On leczy wszystkie choroby, On nasze zycie ratuje od zguby, otacza nas laska i zmilowaniem" (por. Ps 103, 3). Jezeli Kosciól odwoluje sie dzis do starodawnej praktyki odpustu i do niej zacheca, to wlasnie dlatego, ze czas jubileuszowy jest szczególnie sposobny do tego, by czlowiek otworzyl swoje serce na dzialanie tej laski, która wyplywa z otwartego Serca Odkupiciela.

Pisze sw. Pawel: Chrystus "jest zadatkiem naszego dziedzictwa w oczekiwaniu na odkupienie, które nas czyni wlasnoscia [Boga], ku chwale Jego majestatu" (Ef 1, 14). Jakze wiec nie korzystac z laski tego czasu, który przybliza nas do Chrystusa i pozwala pelniej uczestniczyc w tym dziedzictwie, jakie Ojciec przygotowal nam w swojej chwale!

3. Kiedys w Nazarecie Chrystus powiedzial o sobie: "Duch Panski spoczywa na Mnie, poniewaz Mnie namascil i poslal Mnie, abym ubogim niósl dobra nowine, wieniom glosil wolnosc, a niewidomym przejrzenie; abym ucisnionych odsylal wolnymi, abym obwolywal rok laski od Pana. (...) Dzis spelnily sie te slowa Pisma, którescie slyszeli" (Lk 4, 18-19.21). To «dzis» trwa nieustannie od dnia, w którym Syn Bozy przyszedl na ziemie. Po Jego smierci i zmartwychwstaniu to «dzis» trwa w Kosciele, w którym Chrystus jest obecny, az do skonczenia swiata. To «dzis» dokonuje sie w kazdym z nas, którzy przez chrzest zostalismy wlaczeni w Chrystusa.

Trzeba, abysmy w roku Wielkiego Jubileuszu w szczególny sposób uswiadomili sobie te prawde. Trzeba, abysmy pamietali, ze to Chrystusowe «dzis» ma trwac w przyszlych wiekach, az do Jego powtórnego przyjscia. Ta swiadomosc niech wyznacza program zycia Kosciola i zycia kazdego z nas w nowym tysiacleciu.

Do tego ewangelicznego programu nawiazywaly w ostatnich latach poszczególne diecezje podczas lokalnych synodów duszpasterskich i caly Kosciól w Polsce na Synodzie Plenarnym, starajac sie okreslic, jakie wyzwania stawia przed wierzacymi teraniejszosc i przyszlosc, i w jaki sposób wychodzic im naprzeciw. Proszac o swiatlo Ducha Swietego, duszpasterze i wierni dokonywali analizy zjawisk zachodzacych we wspólczesnym Kosciele w Polsce, usilowali rozeznac zadania, przed jakimi staje nasze pokolenie w perspektywie nowego tysiaclecia i wytyczali szlaki, po których Kosciól ma wkraczac w nowy wiek. Wszystko to zostalo spisane, jako program ewangelizacji na trzecie tysiaclecie. Otwarta brama Wielkiego Jubileuszu w sposób szczególny przypominan nam wszystkim i calemu Kosciolowi w Polsce, ze ten zapis nie moze pozostac martwa litera, ale musi byc podjety przez wszystkich i realizowany z oddaniem i wytrwaloscia.

Dotyka on wielu dziedzin zycia Kosciola. Dzis jednak, wsluchujac sie w wymowe Ewangelii, która przed chwila uslyszelismy, pragne zwrócic uwage na dwa wymiary pasterskiej dzialalnosci duchownych i swieckich w naszym kraju. Oto Chrystus mówi: «Duch Panski spoczywa na Mnie i poslal Mnie, abym ubogim niósl dobra nowine» (por. Lk 4, 18). A zatem pierwszym zadaniem, do jakiego zostal poslany, bylo gloszenie Ewangelii. Takie tez bylo pierwsze zadanie Apostolów: «Idcie na caly swiat i gloscie Ewangelie wszelkiemu stworzeniu!» (Mk 16, 15). To wezwanie jest nadal aktualne i palace. Dotyczy ono wszystkich wiernych - duchownych i swieckich. Wszyscy jestesmy powolani do tego, aby w codziennym zyciu dawac swiadectwo Ewangelii o zbawieniu. Trzeba, abysmy wchodzac w nowe tysiaclecie odpowiadali na to wezwanie z cala gorliwoscia. Niech rodzice beda swiadkami wobec dzieci i mlodziezy! Niech mlodzi niosa Dobra Nowine swoim rówiesnikom, którzy czesto traca poczucie sensu zycia, zagubieni posród wrazen, jakie proponuje swiat. Niech duszpasterze nie zapominaja o tym, ze duch misyjny, troska o kazdego czlowieka, który poszukuje Chrystusa i tego, który sie od Niego oddala nalezy do istoty ich pasterskiej misji.

W tym samym duchu, prosze wszystkich wiernych w Polsce o modlitwe w intencji misjonarzy oraz o powolania misyjne. Czynie to tym chetniej, ze dzis przypada liturgiczne wspomnienie bl. Marii Teresy Ledóchowskiej, zwanej "Matka Afrykanów", patronki Misyjnej Wspólpracy kosciola w Polsce, zalozycielki Sióstr Klawerianek, której 25-lecie beatyfikacji obchodzimy w tym roku. Wielkie jest bogactwo duchowe i wielkie sa mozliwosci Kosciola w Polsce. Trzeba z tego skarbca zaczerpnac, aby skutecznie wspomóc bratnie Koscioly w Afryce, Ameryce, Azji, a takze w Europie. Prosze Boga, aby natchnal Duchem tego szczególnego apostolstwa wiele serc kaplanskich i zakonnych w naszym kraju. Kosciól powszechny potrzebuje slug Ewangelii z Polski.

Kiedy wsluchujemy sie w slowa Chrystusa: «Duch poslal Mnie, abym ubogim niósl dobra nowine, wieniom glosil wolnosc, a niewidomym przejrzenie; abym ucisnionych odsylal wolnymi, abym obwolywal rok laski od Pana» (por. Lk 4, 19), uswiadamiamy sobie, ze Jubileusz, jako czas, w którym w szczególny sposób dostepujemy milosierdzia Bozego, prowadzi nas ku tym, którzy potrzebuja naszego milosierdzia. «Dzis» Kosciola, przezywane jako «dzis», w którym spelnia sie mesjanska misja Chrystusa, musi byc przezywane jako «dzis» ubogich, ucisnionych, osamotnionych, chorych - tych wszystkich, których Chrystus obral sobie jako szczególne srodowisko obwieszczania «roku laski od Pana». Niech ten «rok laski» bedzie im ogloszony przez dziela czynnej milosci, przez wysilek ksztaltowania kultury solidarnosci i wspólpracy. Niech widmo utraty pracy, dachu nad glowa, zdrowia czy mozliwosci ksztalcenia sie nie kladzie sie cieniem na radosci przezywania Roku Jubileuszowego, który otwiera perspektywe nowego tysiaclecia. Trzeba, aby wszyscy odpowiedzialni za ksztalt zycia spolecznego w naszym kraju dolozyli wszelkich staran, aby wprowadzanie slusznych reform gospodarczych dokonywalo sie z pozytkiem dla wszystkich, zwlaszcza dla najbiedniejszych. Prosze o to szczególnie tych, którzy program swojej dzialalnosci opieraja na wartosciach chrzescijanskich.

Obowiazek wychodzenia naprzeciw potrzebom ludzi pokrzywdzonych przez los spoczywa jednak nie tylko na politykach, przedsiebiorcach czy organizacjach charytatywnych, ale na wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób moga zaradzic biedzie innych. Rok Jubileuszowy jest szczególna okazja ku temu, aby wszyscy czlonkowie wspólnoty Kosciola - duchowni i swieccy - podejmowali dziela milosierdzia wobec braci. Tworzac plany duszpasterskie w kraju, w diecezji czy parafii, trzeba stale wracac do idei opcji preferencyjnej na rzecz ubogich i potrzebujacych. Myslac o rodzinach wielodzietnych, ludziach starych, chorych, osamotnionych, Was, drodzy bracia i siostry, i wszystkich wierzacych w Polsce prosze za sw. Pawlem: «niech wasz dostatek przyjdzie z pomoca ich potrzebom, aby ich bogactwo bylo wam pomoca w waszych niedostatkach i aby nastala równosc wedlug tego, co jest napisane: Nie mial za wiele ten, kto mial duzo. Nie mial za malo ten, kto mial niewiele» (2Kor 8, 14-15).

4. «Jezus Chrystus wczoraj i dzis, ten sam takze na wieki» (Hbr 13, 8). Ta prawda przemawia do nas ze szczególna moca, gdy stajemy na progu bramy wielkiego Jubileuszu, aby wkroczyc w nowe tysiaclecie z wiara, nadzieja i miloscia, które otrzymalismy wraz z laska chrztu swietego. "Przejsc przez te brame znaczy wyznac, ze Jezus Chrystus jest Panem, a zarazem poglebic wiare w Niego, aby zyc nowym zyciem, którym nas obdarzyl" (Incarnationis mysterium, 8). On jeden jest Brama, która pozwala wejsc do zycia w komunii z Bogiem: «Oto jest brama Pana, przez nia wejda sprawiedliwi» (Ps 118/117/, 20). Niech ta narodowa pielgrzymka jubileuszowa przyblizy nas wszystkich do Chrystusa Odkupiciela. On jest ródlem zycia i nadziei na nadchodzace trzecie tysiaclecie.

«Jezus Chrystus wczoraj i dzis, ten sam takze na wieki».